Zawartość

• Kroki
• Pytania i odpowiedzi społeczności
• Porady
• Ostrzeżenia

Inne sekcje

Zespół chronicznego zmęczenia lub CFS to złożone, wyniszczające zaburzenie, które obejmuje ciągłe zmęczenie, które nie jest związane z podstawowym lub podstawowym stanem chorobowym. W CFS objawy zmęczenia mogą nie ustępować podczas leżenia w łóżku i mogą się nasilać podczas aktywności fizycznej lub umysłowej. Ekstremalne zmęczenie jest częstym objawem wielu chorób i stanów, utrudniając zdiagnozowanie CFS. Świadomość oznak i objawów zespołu CFS, śledzenie czasu ich trwania i znajomość opcji leczenia może pomóc w dyskusji z lekarzem.

Kroki

Metoda 1 z 3: Identyfikacja typowych objawów CFS

1. 

   Zwróć uwagę, jak długo utrzymują się objawy. Miej świadomość ciężkiego, wyniszczającego zmęczenia, którego nie ustępuje odpoczynek. Centers for Disease Control and Prevention stwierdza, że ​​CFS można zdefiniować jako trwałe zmęczenie, które trwa dłużej niż 6 miesięcy.

2. 

   
   
   Obserwuj poziom zmęczenia. Zmęczenie to normalna reakcja na aktywność fizyczną i emocjonalną. Należy się spodziewać zmęczenia po ćwiczeniach lub po długim dniu w pracy. Osoby z CFS często zgłaszają skrajne wyczerpanie 24 godziny po wysiłku psychicznym lub fizycznym. CFS może również powodować zmęczenie, nawet jeśli się nie wysilałeś. Jeśli zmęczenie przeszkadza Ci w pracy lub życiu towarzyskim, zmienia Twoją motywację, koliduje z obowiązkami i nie pomaga mu odpoczynek, możesz odczuwać silne zmęczenie.

3. 

   
   
   Bądź świadomy fizycznych objawów. CFS może powodować różnorodne objawy fizyczne i ważne jest, aby zwrócić uwagę na to, jak długo one występują, zwłaszcza jeśli utrzymują się dłużej niż 6 miesięcy. Poinformuj swojego lekarza, jeśli wystąpią te typowe objawy CFS.
   • Ból gardła
   • Powiększone węzły chłonne na szyi lub pod pachami
   • Ból w mięśniach
   • Bóle głowy
   • Ból stawów, który przemieszcza się od jednego stawu do drugiego bez zaczerwienienia lub stanu zapalnego

4. 

   
   
   Poszukaj dodatkowych objawów. Chociaż zgłaszane rzadziej, osoby z CFS zauważyły ​​objawy inne niż częściej występujące objawy fizyczne. Jeśli odczuwasz dodatkowy ból, dyskomfort lub problemy ze zdrowiem psychicznym, poinformuj o tym swojego lekarza.
   • Niektórzy pacjenci z CFS odczuwają zawroty głowy, omdlenia, problemy z równowagą i trudności z siedzeniem w pozycji pionowej.
   • Inni zgłaszają rozwój nowych alergii lub wrażliwości na pokarmy, zapachy i leki.
   • Zwróć uwagę na wszelkie zmiany żołądkowo-jelitowe lub trawienne, takie jak zespół jelita drażliwego lub biegunka.
   • Pacjenci z CFS zgłaszali problemy z koncentracją i pamięcią.
   • Zgłoś wszelkie wizualne zmiany, takie jak ból oka, niewyraźne widzenie lub wrażliwość na światło.
   • Jeśli wystąpią jakiekolwiek wahania nastroju, objawy depresji lub napady paniki, natychmiast skontaktuj się z lekarzem.

Metoda 2 z 3: Uzyskanie diagnozy

1. 

   Wypisz swoje objawy. Posiadanie dokumentacji twoich objawów i ich częstotliwości jest niezwykle pomocne dla twojego lekarza. Udostępnienie tych informacji może pomóc lekarzowi w zrozumieniu Twojej sytuacji i opracowaniu diagnozy oraz planu leczenia. Nawet jeśli myślisz, że coś może nie być ważne, zapisz to. Wszelkie informacje mogą być przydatne do postawienia jakiejkolwiek diagnozy.
   • Jeśli na przykład miałeś niewyraźne widzenie, śledź, jak często to się dzieje, jak długo trwają objawy, czy odczuwałeś ból i co robiłeś tuż przed wystąpieniem rozmycia.
   • Jeśli odczuwasz bóle mięśni, zwróć uwagę, jak często ból się pojawia, czy ból uniemożliwia wykonywanie zwykłych czynności lub czy jakikolwiek wysiłek fizyczny powoduje nasilenie bólu.

2. 

   Poinformuj lekarza o wszelkich ostatnich zmianach w życiu. Jeśli przeszedłeś poważne zmiany w życiu lub doświadczyłeś wysokiego poziomu stresu, podziel się tą informacją ze swoim lekarzem. Wydarzenia życiowe i stres mogą wpływać na ogólny stan zdrowia.
   • Stres związany z bezpieczeństwem pracy, rozwodem i utratą ukochanej osoby to przykłady trudnych, zmieniających życie sytuacji. Pamiętaj, aby powiedzieć swojemu lekarzowi, jeśli doświadczyłeś tych lub innych poważnych stresujących sytuacji.

3. 

   Zrób badanie krwi. Nie ma jednego testu, który mógłby określić, czy masz CFS, ale Twój lekarz najprawdopodobniej zaleci badanie krwi, aby wykluczyć inne choroby. Badanie krwi może sprawdzić wiele rzeczy, w tym poziom hormonów, czynność tarczycy i wątroby, poziom glukozy, kortyzol i ogólną morfologię krwi. Przeszkolony specjalista pobierze krew z Twojej ręki, co powinno zająć tylko kilka minut. Twój lekarz otrzyma wyniki testów w ciągu kilku tygodni i omówi je z Tobą.

4. 

   Weź przyjaciela lub krewnego. Podczas wizyty u lekarza łatwo jest poczuć się przytłoczonym, zwłaszcza jeśli otrzymujesz wiele nowych i potencjalnie stresujących informacji. Zaprowadź krewnego lub przyjaciela na wizytę. Może pomóc Ci zapamiętać informacje, którymi podzieli się Twój lekarz, a także może pomóc w zadaniu niezbędnych pytań podczas wizyty.

Metoda 3 z 3: Omówienie opcji leczenia

1. 

   Omów opcje leków. Lekarz dostosuje leczenie w zależności od objawów, więc leczenie może się różnić w zależności od pacjenta. Aby złagodzić objawy, możesz przepisać lek przeciwdepresyjny, taki jak Elavil lub Wellbutrin, lub tabletkę nasenną, taką jak Ambien. Mogą one pomóc w radzeniu sobie ze stresem, lękiem i depresją oraz zapewnić bardziej spokojny sen.

2. 

   Porozmawiaj z terapeutą. Wykazano, że terapia poznawczo-behawioralna i metody samokontroli pomagają pacjentom z CFS. Terapia poznawczo-behawioralna to powszechny rodzaj psychoterapii, który jest stosowany w leczeniu wielu różnych problemów. Twój lekarz może zalecić te opcje, aby poradzić sobie z objawami.
   • Podczas kilku ustrukturyzowanych sesji terapeuta może pomóc Ci radzić sobie z objawami i nauczyć się, jak prawidłowo reagować na emocje i stres, które może powodować CFS.
   • Programy samokontroli są zazwyczaj prowadzone przez pracowników służby zdrowia. Programy te podkreślają znaczenie edukacji pacjenta i zrozumienia w leczeniu choroby. Narzędzia te mogą być przydatne w przypadku chorób przewlekłych, takich jak CFS.

3. 

   Odwiedź fizjoterapeutę. Twój lekarz może zalecić fizjoterapię jako opcję leczenia. Fizjoterapeuta może zlecić Ci stopniowe ćwiczenia aerobowe, takie jak chodzenie, wchodzenie po schodach i jazda na rowerze, które mogą pomóc złagodzić objawy CFS. Codzienna, stopniowa aktywność fizyczna pod nadzorem fizjoterapeuty może z czasem pomóc zwiększyć Twoją wytrzymałość i siłę.

4. 

   Omów alternatywne terapie. Chociaż terapie alternatywne nie zostały zweryfikowane przez lekarzy, zauważono, że joga, tai chi lub akupunktura mogą pomóc zmniejszyć objawy CFS. Zawsze rozmawiaj z lekarzem o tych alternatywnych metodach.

Pytania i odpowiedzi społeczności

jest coś, co mogę przepisać, aby pomóc w CFS

Tak. Twój lekarz może przepisać leki przeciwdepresyjne lub pigułki nasenne, aby pomóc w CFS. Twój lekarz może również zalecić wizytę u terapeuty lub fizjoterapeuty, który pomoże Ci poradzić sobie z objawami i złagodzić je.

Porady

• Zespół chronicznego zmęczenia jest bardziej widoczny u kobiet w młodym i średnim wieku.
• Możliwe przyczyny chronicznego zmęczenia obejmują infekcje wirusowe z EBV, zespół dysfunkcji immunologicznej, funkcje endokrynologiczno-metaboliczne, zaburzenia snu i depresję.
• Ogranicz spożycie kofeiny, alkoholu i nikotyny. Substancje te mogą negatywnie wpływać na wzorce snu.
• Depresja jest częstą przyczyną przewlekłego zmęczenia i może wymagać leczenia lekami przeciwdepresyjnymi, takimi jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny.
• W badaniach przeprowadzonych w czasie ciąży wykazano, że ciąża nie pogarsza istotnie objawów zespołu chronicznego zmęczenia.
• Terapia poznawczo-behawioralna i stopniowane ćwiczenia wydają się być najlepszymi metodami leczenia zespołu chronicznego zmęczenia.
• Unikaj drzemek w ciągu dnia. Drzemki mogą uniemożliwić spokojny sen w nocy.

Ostrzeżenia

• CFS może powodować depresję i poczucie izolacji. CFS może również spowodować opuszczenie pracy, spotkań lub wydarzeń towarzyskich. Miej świadomość tych zagrożeń i pamiętaj, aby podzielić się tymi doświadczeniami z lekarzem.