Zawartość

• Kroki
• Pytania i odpowiedzi społeczności
• Porady

Inne sekcje

Ktoś z zaburzeniami przywiązania ma problemy z tworzeniem i utrzymywaniem zdrowych relacji. Zaburzenia przywiązania są generalnie zakorzenione w dzieciństwie i mogą wpływać na zdolność osoby do komunikowania się z innymi, okazywania uczuć oraz okazywania zaufania lub empatii. Posiadanie ukochanej osoby z zaburzeniem przywiązania może być trudne. Jednak kształcąc się na temat tych chorób i ucząc się, jak skutecznie radzić sobie z dziećmi lub dorosłymi z zaburzeniami przywiązania, możesz cieszyć się szczęśliwszym i zdrowszym związkiem.

Kroki

Część 1 z 3: Zdobywanie wykształcenia

1. 

   Przeczytaj o teorii przywiązania. Aby pomóc komuś z zaburzeniami przywiązania, ważne jest, aby zrozumieć, czym jest zaburzenie przywiązania, co je powoduje i czym różni się od zdrowego przywiązania. Uczyć się o różnych typach przywiązania i sposobie, w jaki każdy z nich się rozwija, wzmocnisz siebie, aby lepiej zrozumieć i wspierać ukochaną osobę.
   • Istnieje wiele źródeł informacji na temat teorii przywiązania. Artykuły internetowe są łatwe do znalezienia i dostępne dla osób niebędących ekspertami. Gdy znasz już podstawy, artykuły w czasopismach i książki mogą zapewnić głębsze spojrzenie na teorię przywiązania.
   • Niektóre książki na temat teorii przywiązania obejmują When Love Is Not Enough: A Guide to Parenting With RAD-Reactive Attachment Disorder autorstwa Nancy L. Thomas, Stand Alone P.D. Workman and Detachment: An Adoption Memoir Maurice'a Mierau.

2. 

   
   
   Zrozum przyczyny zaburzeń przywiązania. Zaburzenia przywiązania są spowodowane brakiem więzi z rodzicem lub głównym opiekunem we wczesnym dzieciństwie, zwykle przed ukończeniem trzeciego roku życia. Istnieje wiele różnych potencjalnych przyczyn zaburzeń przywiązania.
   • Nadużycia lub zaniedbania mogą powodować zaburzenia przywiązania, ale tak samo jak depresja rodziców, choroby lub niedostępność emocjonalna; zmiany opiekunów, w tym sytuacje związane z adopcją i opieką zastępczą; lub hospitalizacja dziecka.
   • Zaburzenia przywiązania nie zawsze są skutkiem złego rodzicielstwa. Czasami okoliczności powodujące zaburzenia przywiązania są nieuniknione. Jeśli jednak dziecko jest zbyt małe, aby zrozumieć, co się dzieje, może odebrać to wydarzenie jako porzucenie.
   • Pamiętaj, że problemy z przywiązaniem zwykle zaczynają się w dzieciństwie. Jeśli opiekun nie zapewni dziecku komfortu, gdy jest zestresowane, mogą mieć problemy z przywiązaniem. Problemy te mogą się różnić w zależności od sposobu, w jaki opiekun reaguje na dziecko.

3. 

   
   
   Poznaj różne rodzaje zaburzeń przywiązania. Chociaż wszystkie zaburzenia przywiązania wynikają z poczucia porzucenia lub braku opieki w dzieciństwie, różni ludzie mogą wykazywać różne objawy.Niektórzy ludzie zachowują się wycofani lub wściekli, by poradzić sobie ze swoimi emocjami, podczas gdy inni tracą poczucie społecznego zahamowania, ale nadal mają problemy z wyrażaniem lub akceptowaniem prawdziwego uczucia. Cztery typy przywiązania są bezpieczne, unikające, reaktywne i zdezorganizowane.
   • Bezpieczne mocowanie występuje wtedy, gdy opiekun dziecka jest troskliwy, wrażliwy i elastyczny. Dzięki temu dziecko może czuć się bezpiecznie w relacji z opiekunem i wykorzystać to doświadczenie do tworzenia zdrowych relacji poza relacją z opiekunem.
   • Unikające przywiązanie to sytuacja, gdy opiekun negatywnie reaguje na emocje dziecka lub je ignoruje. To powoduje, że dziecko unika opiekuna, gdy czuje się zestresowane.
   • Reaktywne przywiązanie to sytuacja, w której opiekun reaguje na dziecko w niespójny sposób, więc dziecko odegra lub wzmocni swoje emocje, aby zwrócić uwagę opiekuna.
   • Zdezorganizowane przywiązanie to sytuacja, gdy opiekun jest przerażający, przestraszony, odrzucający lub nieprzewidywalny. To powoduje, że dziecko boi się opiekuna i czuje się zaniepokojone zbliżeniem się do niego dla pocieszenia. Dziecko może również rozwinąć zachowania kontrolne, które pomogą mu radzić sobie z uczuciami.

Część 2 z 3: Pomoc dziecku z zaburzeniami przywiązania

1. 

   
   
   Umów się na wizytę u pediatry. Zaburzenia przywiązania można pomylić z wieloma innymi schorzeniami, w tym autyzmem i depresją, dlatego ważne jest, aby uzyskać diagnozę od profesjonalisty.
   • Pediatra Twojego dziecka może skierować Cię do psychiatry, który oceni dziecko i potwierdzi, czy ma zaburzenia przywiązania. Specjalista zdrowia psychicznego może również udzielić wskazówek dotyczących spersonalizowanego planu powrotu do zdrowia po bezpośredniej obserwacji dziecka.
   • Obecność innego zaburzenia lub stanu nie powinna wykluczać zaburzeń przywiązania. Na przykład dziecko może być autystyczne i jednocześnie mieć zaburzenia przywiązania.

2. 

   Stwórz rutynę, aby dać dziecku poczucie konsekwencji. Dzieci z zaburzeniami przywiązania nie mają wrażenia, że ​​mogą ufać innym ludziom lub na nich polegać. Pomóż zmienić ich sposób myślenia, egzekwując rutynę i konsekwencję w ich życiu.
   • Dzieciom z zaburzeniami przywiązania życie może wydawać się niestabilne i przerażające, więc zapewniając im odpowiednią strukturę, dajesz im także kojące poczucie regularności i stabilności.
   • Upewnij się, że Twoje dziecko ma dużo snu, ruchu i zdrowej żywności. Te zdrowe nawyki mogą pomóc poprawić nastrój i zachowanie Twojego dziecka. Mogą też łatwiej radzić sobie w trudnych sytuacjach.

3. 

   Ustaw konsekwencje dla niepożądanych zachowań. Dzieci z zaburzeniami przywiązania mogą atakować innych w gniewie, kłamać lub w inny sposób manipulować ludźmi. Te zachowania są odzwierciedleniem traumy, której przeszły, a nie ich wrodzonego charakteru lub zdolności jako rodzica lub opiekuna.
   • Wyjaśnij, że te zachowania ci nie odpowiadają, i ustal uczciwe, ale stanowcze granice tego, jakiego zachowania oczekujesz od dziecka. Dobrze zdefiniowany zestaw reguł i konsekwencji zapewni dziecku bardzo potrzebne poczucie stabilności w życiu i pomoże mu przezwyciężyć te negatywne zachowania.

4. 

   Często chwal i fizycznie dotykaj. Często zaburzenie przywiązania rozwija się, gdy dziecko nie otrzymuje wystarczającej uwagi, afirmacji lub czułego dotyku od rodzica lub opiekuna. Przełam ten wzór, oferując dziecku wspierający fizyczny dotyk, taki jak uściski i słowne uznanie za dobre zachowanie. Może to pomóc im poczuć się bezpiecznymi, akceptowanymi i kochanymi.
   • Wiele dzieci z zaburzeniami przywiązania nie jest tak dojrzałych, jak można się spodziewać w ich wieku. Mogą dobrze reagować emocjonalnie na style komunikacji odpowiednie dla młodszych dzieci. Na przykład, gdy dziecko jest zdenerwowane, trzymanie go i kołysanie może być lepszą strategią niż rozmowa o problemie.
   • Niektóre dzieci z reaktywnymi zaburzeniami przywiązania nie reagują dobrze na pochwały, ponieważ postrzegają je jako wzmocnienie dynamiki władzy, która stawia je w niekorzystnej sytuacji. Jeśli tak jest w przypadku Twojego dziecka, zamiast go chwalić, skup się na docenieniu jego pozytywnych zachowań.

5. 

   Weź udział w terapii rodzinnej. Terapia rodzinna jest najskuteczniejszym rodzajem terapii pomagającej dziecku wyleczyć zaburzenia przywiązania. Terapia indywidualna może nie być tak pomocna, ponieważ dziecko mogłoby wypaczyć prawdę lub ukryć przed terapeutą niezbędne informacje.
   • Kiedy rodzice są obecni na każdej sesji terapeutycznej, mogą upewnić się, że terapeuta otrzyma dokładny obraz tego, co się dzieje. Terapia rodzinna jest również korzystna, ponieważ angażuje rodziców w powrót do zdrowia.
   • Sesje terapii rodzinnej mogą uczyć rodziców, co spowodowało zachowanie ich dziecka i co mogą zrobić, aby pomóc dziecku w tworzeniu zdrowych przywiązań.

Część 3 z 3: Radzenie sobie z zaburzeniami przywiązania w związkach

1. 

   Bądź dostępny emocjonalnie. Ktoś z zaburzeniami przywiązania przeszedł wiele emocjonalnych urazów, z których niektóre mogą być nadal głęboko zakorzenione w jego psychice. Najlepszą rzeczą, jaką możesz zrobić, aby wspierać partnera z zaburzeniami przywiązania, jest być przy nim emocjonalnie, nawet jeśli nie zawsze rozumiesz, przez co przechodzi.
   • Zachęcaj ich do swobodnego wyrażania siebie, zadawania pytań, gdy nie rozumiesz czegoś, co mówią, i potwierdzaj ich emocje. Pomoże to Twojemu partnerowi zaufać Ci.
   • Powiedz na przykład „Chcę wiedzieć, jak się teraz czujesz?” lub „Wydajesz się zdenerwowany… Porozmawiaj ze mną o tym”.

2. 

   Ustal i szanuj granice osobiste. Do utrzymania relacji z osobą z zaburzeniami przywiązania potrzeba jasnej komunikacji. Ty i Twój partner prawdopodobnie postrzegacie pewne rzeczy na bardzo różne sposoby. Niektóre ich zachowania mogą być dla Ciebie krzywdzące lub denerwujące i na odwrót. Porozmawiaj ze swoim partnerem i ustal granice, dla których zachowań czujesz się komfortowo w swoim związku, a których nie.
   • Wyznaczanie osobistych granic nie powinno oznaczać, że Ty i Twój partner nigdy nie będziecie pracować, aby wyjść poza swój obecny stan emocjonalny. Aby utrzymać zdrowy związek, osoba z zaburzeniami przywiązania będzie musiała w pewnym momencie zmierzyć się ze swoimi problemami i nauczyć się ufać innym. Nie próbuj jednak zmuszać swojego partnera do tego - musi być gotowy i chętny do samodzielnej pracy nad tym problemem.

3. 

   
   
   Wspieraj własne zdrowie psychiczne i fizyczne. Bycie w związku z kimś, kto ma zaburzenia przywiązania, może czasami być emocjonalnie wyczerpujące. Aby utrzymać niski poziom stresu, regularnie poświęć czas dla siebie i pracuj nad utrzymaniem własnego zdrowia. Zbilansowana dieta, regularne ćwiczenia, wystarczająca ilość snu oraz unikanie narkotyków i alkoholu mogą pomóc w utrzymaniu emocji na stałym poziomie.

4. 

   
   
   Weź udział w terapii indywidualnej lub par. Nawet jeśli sam nie masz zaburzeń przywiązania, terapia może pomóc ci lepiej zrozumieć partnera, nauczyć się strategii skutecznej komunikacji i przepracować własne emocje związane z twoim związkiem.
   • Jeśli uczestniczysz w terapii par ze swoim partnerem, terapeuta może pomóc ci zidentyfikować negatywne wzorce w twoim zachowaniu i znaleźć sposoby, aby uniknąć ich powtarzania.

Pytania i odpowiedzi społeczności

Jak mogę powiedzieć „nie” mężowi z zaburzeniami przywiązania, który nieustannie bierze, lekceważy i nalega na pożyczenie pieniędzy z mojej karty kredytowej, ponieważ stracił cały swój kredyt?

Z całym szacunkiem, życzliwością i miłością powiedz nie. Nie może po prostu uruchomić Twojej karty kredytowej. Są trzy rodzaje pieniędzy: twoje pieniądze, jego pieniądze i wzajemne pieniądze. Oba wasze składki pokrywają wspólne wydatki na gospodarstwo domowe i wspólne życie; poza tym twoje pieniądze należą do ciebie i tylko do ciebie i powinieneś być w stanie z nimi zrobić, co zechcesz - to nie jest jego fundusz rezerwowy. Przygotuj jasny plan finansowy i zmuś go do podjęcia działań w celu odzyskania kredytu.

Jak mam odpowiedzieć mojemu współmałżonkowi, gdy z nikąd pójdzie cicho i powie, że myśli o rozwodzie, chociaż sprawy między nami są dobre?

Jeśli ktoś myśli o rozwodzie, to nie dlatego, że wszystko jest świetne. Jeśli twój małżonek myśli o rozwodzie, a ty nie chcesz, żeby tak się stało, zdecydowanie nie powinieneś przyjmować postawy obronnej. Zamiast tego porozmawiaj ze swoim współmałżonkiem w sposób niekonfrontacyjny i nieagresywny, aby określić, co w twoim związku pozostawia go niespełnionym, i pracuj, aby to naprawić.

Porady

• Pamiętaj, że przywiązanie ma na celu zapewnienie dziecku poczucia bezpieczeństwa. Różni się od dyscyplinowania, rozrywki czy nauczania.
• Jeśli adoptowałeś dziecko, które się zachowuje, pamiętaj, że nie gra, ponieważ cię nie kocha. Ich doświadczenia utrudniły im nawiązywanie więzi z ludźmi i może minąć trochę czasu, zanim to się zmieni. Jednak twoje opiekuńcze zachowanie i miłość są ważne, aby pomóc im zbudować zaufanie do ciebie i innych ludzi.