Zawartość

• Kroki

Kompozycja dramatycznych monologów jest skomplikowana, ponieważ muszą przedstawiać szczegóły dotyczące postaci i rozwijać fabułę - wszystko to bez przeszkadzania w zabawie i niepokojenia publiczności. Skuteczny monolog musi wyrażać myśli postaci, zwiększając jednocześnie intrygę sztuki lub nadając jej ładunek emocjonalny. Celem może być ujawnienie informacji o postaci lub wywołanie napięcia. Jeśli zaczniesz od nakreślenia jego struktury, łatwiej będzie go napisać i wypolerować.

Kroki

Część 1 z 3: Strukturyzacja monologu

1. Zdecyduj, jaka będzie perspektywa monologu. Musi być osadzony w perspektywie jednej z postaci w sztuce, aby nadać segmentowi cel i niepowtarzalny głos postaci.
   • Możliwe jest wygłoszenie monologu bohaterowi, jeśli chcesz dać mu możliwość wypowiedzenia się, co myśli, gdy nie jest otoczony przez inne postacie, lub drugoplanowemu aktorowi, który nie miał zbyt wiele czasu na scenie i którego punkt widzenia byłby mile widziany.

2. 

   
   
   Określ cel monologu. Zastanów się, jaki jest cel tego fragmentu i jak będzie pasował do celu utworu. Musi przywołać coś, czego nie można było ujawnić poprzez dialog czy interakcję między bohaterami: przeszłe historie, tajemnicę, odpowiedź na pytania postawione przez wydarzenia w sztuce, emocjonalny wybuch bohatera. Mowa musi jednocześnie podążać za celem i być objawieniem dla postaci, która ją deklamuje.
   • Monolog ma podnieść napięcie - to znaczy zintensyfikować dylematy, konflikty i emocje fabuły - i dać widzowi nowe spojrzenie na zagadnienia już przedstawione w spektaklu.
   • Na przykład: załóżmy, że postać w sztuce przeszła przez cały pierwszy akt w ciszy. Ciekawe może być napisanie monologu, w którym wyjaśnia, dlaczego milczy. Wiedząc o tym, widzowie będą bardziej zaintrygowani podczas drugiego aktu.

3. 

   
   
   Wybierz, do kogo skierowany jest monolog. Ustal, czy w monologu jest odbiorca lub osoba, do której postać odwołuje się, i będzie można ją opracować w sposób zrozumiały dla słuchaczy. Osoba polecona może być recytatorem monologu, inną postacią w sztuce, a nawet publicznością.
   • Przemówienie może dotyczyć określonej postaci, zwłaszcza jeśli osoba, która go deklamuje, ma do niego uczucia, które chciałby wyrazić. Możliwe jest również wykorzystanie monologu jako kanału do wyrażenia opinii, jaką postać ma na temat określonego wydarzenia i które może nie być jasne dla opinii publicznej.

4. 

   
   
   Pomyśl o otwarciu, środku i zakończeniu. Dobry monolog ma bardzo wyraźny początek, środek i koniec. Podobnie jak w przypadku opowiadania, na przykład, ważne jest, aby w trakcie przemówienia nastąpiła dramatyczna zmiana, która kończy się objawieniem lub objawieniem.
   • Zacznij od stworzenia schematu zawierającego szkice początku, środka i końca monologu. Podsumuj, co wydarzy się w każdej z tych faz. Na przykład: „Początek: Helena, niemowa, zaczyna mówić. Środek: opowiada, jak i dlaczego odmawia. Koniec: zdaje sobie sprawę, że woli ciszę niż głośno powiedzieć, co myśli”.
   • Inną opcją jest rozpoczęcie od stworzenia przemówienia, które otwiera i zamyka monolog. Następnie wyobraź sobie linię rozumowania bohatera między jednym a drugim.

5. 

   Przeczytaj inne monologi. Będziesz mieć lepsze wyczucie struktury, korzystając z istniejącej pracy. Monologi te, mimo że zostały opracowane z myślą o strukturze utworu, do którego należą, funkcjonują również jako autonomiczne teksty dramatyczne. Oto kilka przykładów:
   • Monolog Hamleta w Mała wioskaSzekspira;
   • Monolog księżnej Berwick w Wentylator Lady Windermereprzez Oscara Wilde'a;
   • Pojawia się monolog Jean Panno Juliaprzez Augusta Strindberga;
   • Monolog Christy w Mistrz świata zachodniegoautorstwa Johna Millingtona Synge;
   • moja księżniczkaautorstwa Antonii Rodriguez.

Część 2 z 3: Pisanie monologu

1. 

   Otwórz za pomocą haczyka. Monolog musi od samego początku przykuwać uwagę widza, w przeciwnym razie nie będzie on chciał wysłuchać tego, co ma do powiedzenia bohater. Zdanie otwierające powinno nadać ton pozostałej części i dać widzom wyobrażenie o głosie i języku, jakim posługuje się postać.
   • Możesz otworzyć przemówienie objawieniem, tak jak robi to Christy Mistrz świata zachodniegoautorstwa Johna Millingtona Synge. Tak zaczyna się monolog: „Do dnia, w którym zabiłem ojca, nie było w Irlandii ani jednej osoby, która znałby mój wysiłek; piłem, jadłem, jadłem, spałem: był zwykłym, dyskretnym człowiekiem, biednym diabłem, który nie zwrócił czyjąś uwagę ”.
   • Informacja, że ​​mówca zabił swojego ojca, otwiera monolog, który następnie odnosi się do wydarzeń, które doprowadziły do ​​morderstwa i uczuć bohatera na jego temat.

2. 

   Użyj głosu i języka postaci. Monolog jest wyrażeniem z punktu widzenia tych, którzy go deklamują i jako taki musi być wyposażony w swój głos i język. Nasycenie monologu wyrazistym głosem nada utworowi plastyczności, głębi i perspektywy. Napisz fragment tonem postaci, slangiem i wyrażeniami, które Twoim zdaniem by użyła.
   • Rozważ monolog moja księżniczkaautorstwa Antonii Rodriguez, napisany z punktu widzenia życia ojca Latynosa. Postać używa określeń i slangu specyficznych dla tej osoby: „daj mi bicie”, „powiedz mi coś”, „nie ma mowy!”, Elementy, które sprawiają, że monolog jest zniewalający, a postać bardziej złożona.
   • Innym przykładem może być monolog księżnej Berwick w sztuce Oscara Wilde'a Wentylator Lady Windermere. Tekst ma nieformalny, wyznaniowy ton, a głos bohatera zwraca się do publiczności w zrelaksowany sposób. Wilde poprzez postać ujawnia szczegóły fabuły i urzeka widza.

3. 

   Niech postać zastanowi się nad przeszłością i teraźniejszością. Wiele monologów przedstawia rozważania na temat aktualnej sytuacji postaci w świetle wydarzeń z przeszłości. Postaraj się stworzyć tekst, w którym odniesienia do przeszłości i teraźniejszości są zrównoważone. Generalnie tło bohaterki, a także jej sposób analizowania własnych wspomnień, wyjaśniają dylematy, jakie żyje w teraźniejszości.
   • Na przykład w monologu w Mistrz świata zachodniegoChristy zastanawia się nad swoim poprzednim życiem, aby poradzić sobie z morderstwem ojca. Zastanawia się nad decyzjami i wydarzeniami, które złożyły się na decyzję, którą podjął później.

4. 

   Dodaj opisy i szczegóły. Pamiętaj, że widz ma ograniczone pojęcie o tematach poruszanych w monologu: do niego należy poleganie tylko na słowach, którymi bohater opisuje sceny, szczegóły itp. Używając opisów, które działają na wszystkie możliwe zmysły, stworzysz wciągający monolog dla publiczności.
   • Na przykład: monolog Jeana w Panno JuliaAugust Strindberg otwiera imponujące obrazy z dzieciństwa tej postaci: „Mieszkałem w nadanej przez państwo chacie z siedmioma braćmi i siostrami i świnią; na jałowym polu, na którym nic nie rosło, nawet drzewo, ale z okna mogłem zobaczyć ściany parku hrabiego i wierzchołki jabłoni, które wyłoniły się za nimi ”.
   • Wyświetlane tam szczegóły pomagają stworzyć mentalny obraz „rudery”, w której Jean spędził dzieciństwo, nawet ze świnią. Te szczegóły nadają postaci spójności i pomagają czytelnikowi lepiej zrozumieć jej przeszłość.

5. 

   Uwzględnij chwilę odkrycia. Monolog musi zawierać moment objawienia lub objawienia - pierwszy to odkrycie bohatera, a drugi publiczność. Dodanie odkrycia nadaje monologowi rację bytu i podnosi napięcie fabuły, przyczyniając się do całości utworu.
   • Wróćmy do monologu Christy w Mistrz świata zachodniego: informuje, że ojciec nie był bardzo uważny, a nawet dobry ojciec. Z tego dochodzi do wniosku, że zabijając go, wyświadczył światu przysługę - niesamowite, ale bardzo obiektywne objawienie.

6. 

   Zakończ scenę. Monolog musi mieć wyraźne zakończenie, satysfakcjonujący wynik, w którym kończą się omawiane ideały. Właściciel przemówienia musi zaakceptować jakiś fakt, pokonać problem lub przeszkodę lub podjąć decyzję dotyczącą konfliktu w spektaklu. Ten moment podejmowania decyzji musi być bardzo wyraźny, a ostatnie słowa segmentu należy wypowiedzieć określonym tonem.
   • Rozważ ponownie monolog w Panno Julia: Jean ujawnia, że ​​poruszony cierpieniem wynikającym z tego, że urodził się na niższej pozycji społecznej niż dama, podjął próbę samobójczą, na szczęście nieudaną. Kończy medytacją nad tym, czego dowiedział się o swoich uczuciach do niej: „Byłeś nieosiągalny, ale widząc cię taką, muszę przyznać, że nie ma sensu wznosić się ponad warunki, w których się urodziłem”.

Część 3 z 3: Dopracowanie monologu

1. 

   Zredukuj monolog do tego, co istotne. Efektywny monolog nie jest długi ani przeciągły, ale jest zgodny z konwencjami gatunku i dostarcza czytelnikowi wystarczającej ilości informacji, aby kontynuować fabułę. Przeczytaj monolog i popraw go, aby nie zabrzmiał zbyt długo lub zbyt daleko idąco.
   • Usuń zbędne lub niezdarne linie. Wytnij słowa, które nie pasują do głosu lub języka postaci. Uwzględnij tylko najważniejsze szczegóły.

2. 

   Przeczytaj na głos monolog. Ponieważ jest stworzony do recytacji dla publiczności, dramatyczny tekst musi zostać przetestowany pod kątem jakości, czytając go na głos, co może być przeznaczone tylko dla Ciebie lub małej widowni. Słuchaj dobrze wypowiadanych słów, starając się dowiedzieć, czy postać wyraża swój głos w inny sposób i czy język jest odpowiedni.
   • Zwróć uwagę na chwile, kiedy monolog wydaje się zagmatwany lub rozwlekły. Uprość te fragmenty, aby ułatwić słuchaczowi zrozumienie.

3. 

   Poproś aktora, aby wyrecytował dla Ciebie monolog. Jeśli to możliwe, znajdź aktora, który może recytować tekst z tobą jako widzem. Możesz poprosić o to znajomego lub zatrudnić profesjonalnego aktora - ta ostatnia alternatywa nadałaby tekstowi więcej życia, pozwalając na lepsze poprawienie go przed przedstawieniem publiczności.